POGOTOWIE BHP

W polskim prawie nie ma jednoznacznego zapisu dotyczącego szkoleń BHP dla pracowników zatrudnionych na umowę-zlecenie. Niemniej jednak pracodawca korzystający z usług świadczonych na podstawie umów cywilnoprawnych musi zagwarantować zleceniobiorcom odpowiednie warunki pracy. Zgodnie z atr. 304 §1 Kodeksu Pracy, pracodawca jest zobowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2 K.P., osobom fizycznym wykonującym prace na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. W zawiązku z tym na pracodawcy spoczywają identyczne obowiązki niezależnie od formy zatrudnienia.

Szkolenia wstępnego nie trzeba przeprowadzać pracownikowi, jeżeli pomiędzy pierwszą, a drugą umową o pracę u tego samego pracodawcy nie ma żadnej przerwy czasowej. Natomiast jeśli pomiędzy umowami o pracę jest chociaż jeden dzień, w którym pracownik nie pozostaje w związku z pracą u danego pracodawcy to trzeba ponownie przeprowadzić szkolenie wstępne z zakresu BHP.

Szkolenie wstępne ważne jest:

• do 6 miesięcy od dnia zatrudnienia dla osób kierujący pracownikami,
• do 12 miesięcy od dnia zatrudnienia dla pozostałych pracowników.

W związku z powyższym pierwsze szkolenie BHP okresowe powinno się odbyć nie później niż w ciągu 6 miesięcy dla osób kierujących pracownikami, w szczególności kierowników, mistrzów i brygadzistów, natomiast dla pozostałych pracowników w ciągu 12 miesięcy.

Kolejne szkolenia BHP okresowe powinny się odbywać nie rzadziej niż:

• co 3 lata dla stanowisk robotniczych, a na stanowiskach robotniczych, na których występują szczególnie duże zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, nie rzadziej niż raz w roku,
• co 6 lat dla pracowników administracyjno-biurowych,
• co 5 lat dla pozostałych pracowników.
• co 5 lat dla pracodawców.

Ocena ryzyka zawodowego dla wszystkich stanowisk pracy.

• Instrukcje bezpiecznej obsługi maszyn i urządzeń.
• Tabela przydziału odzieży roboczej i środków ochrony indywidualnej.
• Karty przydziału odzieży roboczej i środków ochrony indywidualnej.
• Rejestr chorób zawodowych.
• Rejestr wypadków przy pracy.
• Zapoznanie pracownika z oceną ryzyka zawodowego.
• Wykaz prac szczególnie niebezpiecznych – jeżeli występują w zakładzie pracy.
• Wykaz prac wzbronionych kobietom – jeżeli w zakładzie pracy zatrudniane są kobiety.
• Wykaz prac wzbronionych młodocianym – jeżeli w zakładzie pracy zatrudniani są młodociani.
• Karty charakterystyk niebezpiecznych substancji i preparatów chemicznych – jeżeli są stosowane w procesie pracy.
• Spis niebezpiecznych substancji i preparatów chemicznych – jeżeli są stosowane w procesie pracy.
• Protokoły (wyniki) pomiarów czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy- jeżeli były przeprowadzane pomiary środowiska pracy.
• Karty badań i pomiarów oraz rejestr czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy.

Należy pamiętać, że ocenę ryzyka aktualizujemy zawsze:

• przy tworzeniu nowych stanowisk pracy,
• po wprowadzeniu zmian w stosowanych środkach ochronnych,
• w wypadku istotnych zmian organizacyjnych i technologicznych,
• w razie zdarzenia wypadkowego na danym stanowisku.

W przypadku nie wystąpienia powyższych sytuacji dobrą praktyką jest aktualizowanie oceny ryzyka co dwa lata.

Zgodnie z Art. 2373 § 2. Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy.

Szkolenie pracownika przed dopuszczeniem do pracy nie jest wymagane w przypadku podjęcia przez niego pracy na tym samym stanowisku pracy, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed nawiązaniem z tym pracodawcą kolejnej umowy o pracę.

Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnych badań lekarskich, w związku z tym nowo zatrudnionego pracownika należy skierować na wstępne badania lekarskie przed przystąpieniem do pracy, aby lekarz stwierdził czy nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na danym stanowisku pracy.

Na badania okresowe należy skierować pracownika przed końcem ważności poprzednich badań. Datę tę określa lekarz medycyny pracy i jest ona uwzględniona na zaświadczeniu lekarskim.

Zgodnie z §11 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy instruktaż stanowiskowy przeprowadza wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca, jeżeli osoby te posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz są przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.

Metodyka instruktażu stanowiskowego jest zawarta w programie ramowym szkolenia okresowego dla osób kierujących pracownikami. W związku z powyższym osoba posiadająca aktualne szkolenie BHP dla osób kierujących pracownikami może przeprowadzać instruktaż stanowiskowy.

Udzielając pierwszej pomocy poszkodowanemu warto skorzystać z poniższego schematu, który opisuje krok po kroku czynności jakie należy wykonać. Bardzo często prawidłowa realizacja zadań ujętych w schemacie ratuje życie.

• Oceń bezpieczeństwo własne.
• Sprawdź przytomność poszkodowanego.
• Zapewnij sobie osobę do pomocy.
• Sprawdź oddech.
• Zadzwoń po 112 lub 999
• Rozpocznij masaż serca.
• Wykonaj 30 uciśnięć klatki piersiowej.
• Wykonaj 2 oddechy ratownicze.
• Udrożnij drogi oddechowe.

W przypadku, gdy wykonanie oddechów ratowniczych jest niemożliwe należy uciskać klatkę piersiową nie stosując przerw, będzie to duża pomoc dla poszkodowanego, ponieważ rozprowadzimy powietrze, które poszkodowany miał w sobie w chwili wypadku i przez jakiś czas będzie on dotleniony

W razie wypadku przy pracy pracodawca jest zobowiązany:

• podjąć działania eliminujące lub ograniczające zagrożenie,
• zapewnić udzielenie pierwszej pomocy osobie poszkodowanej,
• zabezpieczyć miejsca wypadku,
• ustalić okoliczności i przyczyny wypadku,
• sporządzić wymaganą dokumentację powypadkową,
• zastosować środki profilaktyczne zapobiegające podobnym wypadkom.

• na sporządzenie i skompletowanie dokumentacji powypadkowej masz tylko 14 dni od chwili zgłoszenia wypadku przez poszkodowanego,
• dokumentacje powypadkową należy przechowywać 10 lat.

Jeśli chcą mieć Państwo pewność, że dokumentacja jest sporządzona prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami zapraszam do skorzystania z naszych usług (szkolenia BHP).

Szkolenie BHP okresowe musi spełniać szereg wymogów określonych w przepisach w sprawie szkoleń z zakresu BHP. Pracodawca może być organizatorem szkolenia i zapewnia odpowiedni poziom szkolenia wynajmując wykładowców legitymujących się wiedzą i kompetencjami w tym zakresie.

Kodeks Pracy mówi, że aby świadczyć usługi z zakresu BHP trzeba posiadać tytuł specjalisty ds. BHP. Tytuł ten można otrzymać po skończeniu studiów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz legitymować się rocznym stażem w służbie BHP. Firma PROXIMA-BHP świadczy kompleksowe usługi BHP i PPOŻ na terenie województwa małopolskiego i śląskiego. Nasi współpracownicy posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie w zakresie niezbędnym do obsługi zakładów pracy w zakresie BHP i PPOŻ.

Zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy KAŻDY pracodawca ocenia i dokumentuje ryzyko zawodowe występujące na stanowisku pracy. Nie jest zatem powiedziane od ilu pracowników zatrudnionych ten obowiązek wynika. Zatrudniając nawet jednego pracownika pracodawca ma obowiązek ocenić i udokumentować ryzyko zawodowe. Firma PROXIMA-BHP na zlecenie zakładu pracy przeprowadzi ocenę ryzyka zawodowego, opracuje dokumentację przydatną również dla firm ubiegających się o certyfikację ISO.

Przepisy nie precyzują jednoznacznie osób, które mają przeprowadzić ocenę ryzyka zawodowego na stanowisku pracy. Kodeks Pracy nakłada ten obowiązek na pracodawcę. To pracodawca, jeżeli nie jest w stanie tego zrobic może zlecić wykonanie takiej oceny zewnętrznej firmie zajmującej się usługami BHP. Do oceny ryzyka zawodowego można powołać lekarza sprawującego profilaktyczna opiekę lekarska nad zakładem pracy, specjalistów z różnych dziedzin, przedstawicieli pracowników oraz innych kompetentnych osób. Firma PROXIMA-BHP na zlecenie zakładu pracy przeprowadzi ocenę ryzyka zawodowego, opracuje dokumentację przydatną również dla firm ubiegających się o certyfikację ISO.

W pierwszej kolejności należy pomóc poszkodowanemu, zabezpieczyć miejsce wypadku i powołać zespół powypadkowy. Wypadki ciężkie, śmiertelne i zbiorowe należy dodatkowo zgłosić do Państwowej Inspekcji Pracy, powiadomić prokuraturę a w przypadku zatruć dodatkowo Państwową Inspekcję Sanitarną. W skład zespołu powypadkowego wchodzi specjalista ds. BHP i wyznaczony pracownik posiadający aktualne szkolenie z zakresu BHP.
Jeżeli w zakładzie pracy nie ma specjalisty ds. BHP można wynająć zewnętrznego specjalistę do zespołu powypadkowego. Zespół powypadkowy ustala okoliczności i przyczyny wypadków przy pracy. Firma PROXIMA-BHP zajmie się kompleksowo wykonanej odpowiednie dokumentacji powypadkowej.

Zgodnie z nowelizacją Kodeksu Pracy z dnia 19 stycznia 2009 r. pracodawca ma obowiązek wyznaczyć osoby do udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej. Przepisy nie precyzują ilości osób przeszkolonych, musi to ustalić pracodawca w zależności od zagrożeń występujących w zakładzie pracy, ilości wypadków przy pracy, procesów technologicznych, ilości osób zatrudnionych itp. Wykaz osób przeszkolonych powinien znajdować się w widocznym miejscu najlepiej przy apteczce. Firma PROXIMA-BHP prowadzi szkolenia z udzielania piewszej pomocy przedlekarskiej.

Podobnie jak szkolenie z zakresu pierwszej pomocy tak szkolenie z zakresu ochrony przeciwpożarowej należą do obowiązków pracodawcy. Należy wyznaczyć pracowników do przeszkolenia i umieścić wykaz pracowników z imienia i nazwiska, numerem telefonu i miejscem pracy w widocznym miejscu. Firma PROXIMA-BHP prowadzi szkolenia PPOŻ dla wszystkich grup pracowniczym przez co pomaga zrealizować obowiązki pracodawcy.

W przypadku pomieszczeń produkcyjnych i magazynowych do zabezpieczenia miejsc, z których odległość do najbliższego wyjścia ewakuacyjnego lub innego wyjścia na przestrzeń otwartą przekracza 30 m, w celu spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 3, dopuszcza się wyposażenie hydrantu 52 w dodatkowy wąż.

Urządzenia przeciwpożarowe w obiekcie powinny być wykonane zgodnie z projektem uzgodnionym pod względem ochrony przeciwpożarowej przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.

Zasięg hydrantów 25,33 i 52 w poziomie powinien obejmować całą powierzchnię chronionego budynku, strefy pożarowej lub pomieszczenia, z uwzględnieniem:

1. długości odcinka węża hydrantu wewnętrznego określonej w normach, o których mowa w § 18 ust. 2;
2. efektywnego zasięgu rzutu prądów gaśniczych:
   1. 3m – w strefach pożarowych zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi ZL, znajdujących się w budynkach o więcej niż jednej kondygnacji nadziemnej – przyjmowanego dla prądów rozproszonych stożkowych,
   2. 10 m – w pozostałych budynkach.

W budynkach powinny być stosowane następujące rodzaje punktów poboru wody do celów przeciwpożarowych:

1. hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 mm i 33 mm, zwane dalej odpowiednio „hydrantem 25” i „hydrantem 33”,
2. hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 mm, zwany dalej „hydrantem 52”,
3. zawór hydrantowy, zwany dalej „zaworem 52”, bez wyposażenia w wąż pożarniczy,
4. hydranty wewnętrzne muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń,
5. zawory DN52 muszą spełniać wymagania Polskich Norm dotyczących tych urządzeń,
6. zasilanie hydrantów wewnętrznych musi być zapewnione co najmniej przez 1 godzinę.

Hydranty 25 powinny być stosowane  w strefach pożarowych zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi ZL:

1. na każdej kondygnacji budynku wysokiego i wysokościowego, z wyjątkiem kondygnacji obejmującej wyłącznie strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV,
2. na każdej kondygnacji budynku innego niż tymczasowy, niskiego i średniowysokiego:
   1. w strefie pożarowej o powierzchni przekraczającej 200 m2, zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V,
   2. w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL III:
      • o powierzchni przekraczającej 200 m2 w budynku średniowysokim, przy czym jeżeli jest to strefa pożarowa obejmująca tylko pierwszą kondygnację nadziemną, a nad nią znajdują się wyłącznie strefy pożarowe ZL IV, jedynie wtedy, gdy powierzchnia tej strefy pożarowej przekracza 1.000 m2
      • o powierzchni przekraczającej 1.000 m2 w budynku niskim.

Reasumując będą to: szkoły, przedszkola, sklepy mało i wielko-powierzchniowe, kina, teatry, biurowce, hotele i restauracje.

Hydranty 33 muszą być stosowane w garażu:

1. jednokondygnacyjnym zamkniętym o więcej niż 10 stanowiskach postojowych,

Hydranty 52 powinny być stosowane :

1. w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2 i powierzchni przekraczającej 200 m2;
2. w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego nieprzekraczającej 500 MJ/m2, w której znajduje się pomieszczenie o powierzchni przekraczającej 100 m2 i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 1.000 MJ/m2;
3. przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych o powierzchni przekraczającej 200 m2 i gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, usytuowanych w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, znajdującej się w budynku niskim albo średniowysokim;
4. W strefach pożarowych, o których mowa w ust. 3 pkt 1, i przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych, o których mowa w ust. 3 pkt 3, dopuszcza się stosowanie hydrantów 33, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego w tych strefach i tych pomieszczeniach magazynowych lub technicznych nie przekracza 1 000 MJ/m2.
5. Wymagania, o których mowa w ust. 2, nie dotyczą wolno stojących garaży na terenach zamkniętych podległych Ministrowi Obrony Narodowej.

Reasumując będą to: hale produkcyjne i magazynowe,

Zawory 52 powinny być stosowane na wszystkich kondygnacjach budynków wysokich i wysokościowych.

Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 powinny być umieszczane przy drogach komunikacji ogólnej, a w szczególności:

1. przy wejściach do budynku i klatek schodowych na każdej kondygnacji budynku, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych zaleca się lokalizację zaworów hydrantowych w przedsionkach przeciwpożarowych, a dopuszcza na klatkach schodowych;
2. w przejściach i na korytarzach, w tym w holach i na korytarzach poszczególnych kondygnacji budynków wysokich i wysokościowych;
3. przy wejściach na poddasza;
4. przy wyjściach na przestrzeń otwartą lub przy wyjściach ewakuacyjnych z pomieszczeń produkcyjnych i magazynowych, w szczególności zagrożonych wybuchem.

Hydranty wewnętrzne oraz zawory 52 powinny znajdować się na każdej kondygnacji, przy czym w budynkach wysokich i wysokościowych należy stosować po dwa zawory 52 na każdym pionie na kondygnacji podziemnej i na kondygnacji położonej na wysokości powyżej 25 m oraz po jednym zaworze 52 na każdym pionie na pozostałych kondygnacjach.

Kategoria zagrożenia ludzi jest umownym pojęciem określającym stopień niebezpieczeństwa pod względem użytkowania lub możliwości ewakuacji ludzi przebywających w budynkach mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz budynkach użyteczności publicznej. Wyróżnia się pięć kategorii zagrożenia ludzi określanych symbolami od ZL I do ZL V. Szczegółowy podział na wymienione kategorie określa § 209 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690 ze zm.).

Zgodnie z tym podziałem do poszczególnych kategorii ZL zalicza się następujące budynki lub ich odrębne strefy pożarowe:

• ZL I – te, które zawierają pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób niebędących ich stałymi użytkownikami, a nie przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się;
• ZL II – przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, takie jak: żłobki, przedszkola, szpitale, domy starców, hospicja itp.;
• ZL III – użyteczności publicznej niekwalifikowane do kategorii ZL I i ZL II;
• ZL IV – mieszkalne jedno i wielorodzinne;
• ZL V – zamieszkania zbiorowego niekwalifikowane do kategorii ZL I i ZL II.

Obiektami użyteczności publicznej są wszystkie budynki lub ich części stanowiące odrębne strefy pożarowe przeznaczone dla administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty i szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, takie jak: przychodnie zdrowia i szpitale, opieki społecznej i socjalnej (domy dziennego pobytu emeryta, żłobki), obsługi bankowej, pocztowej, telekomunikacyjnej, handlu, usług, sportu, turystyki, obsługi pasażerskiej we wszystkich rodzajach transportu oraz pozostałe budynki biurowe i socjalne.

Normy Polskie zharmonizowane: PN-EN 671-1, PN-EN 671-2, PN-EN 671-3 .

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI  z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

Certyfikaty Zgodności wydane przez Centrum Naukowo Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej w Józefowie, bądź przez inną jednostkę notyfikowaną w UE.

Deklaracja Zgodności Producenta wydana do konkretnej zakupionej partii towaru.

1. Zawory 52 i zawory odcinające hydrantów wewnętrznych muszą być umieszczone na wysokości 1,35±0,1 m od poziomu podłogi.
2. Zawory 52 oraz zawory odcinające w hydrantach 52 powinny posiadać nasady tłoczne skierowane do dołu, usytuowane wraz z pokrętłem zaworu względem ścian lub obudowy w sposób umożliwiający łatwe przyłączanie węża tłocznego oraz otwieranie i zamykanie jego zaworu.
3. Zawory 52 lokalizowane w miejscach, w których mogą być narażone na uszkodzenie lub dewastację, umieszcza się w metalowych szafkach ochronnych zgodnych z wymaganiami Polskich Norm, z zamkiem zgodnym z Polskimi Normami otwieranym głowicą toporka strażackiego.
4. Przed hydrantem wewnętrznym lub zaworem 52 zapewnia się dostateczną przestrzeń do rozwinięcia linii gaśniczej.

Minimalna wydajność poboru wody mierzona na wylocie prądownicy powinna wynosić:

1. dla hydrantu 25 – 1,0 dm3 /s;
2. dla hydrantu 33 – 1,5 dm3 /s;
3. dla hydrantu 52 – 2,5 dm3 /s;
4. dla zaworu 52 – 2,5 dm3 /s.

Wydajność hydrantu 25 – 1,0 dm 3 /s inaczej 60 litrów na minutę można uzyskać stosując różne prądownice w zależności od istniejącego ciśnienia dynamicznego w sieci hydrantowej:

Ciśnienie większe/równe 0,2 MPa do 0,4 MPa – prądownica z dyszą fi 10 mm, wsp. K=44

Ciśnienie większe/równe 0,4 MPa do 0,6 MPa – prądownica z dyszą fi 8 mm, wsp. K=30,5

Ciśnienie większe/równe 0,6 MPa do 1,2 MPa – prądownica z dyszą fi 6 mm, wsp. K=26

Wydajność hydrantu 33 – 1,5 dm 3 /s inaczej 90 litrów na minutę można uzyskać:

Ciśnienie większe/równe 0,2 MPa do 0,7 MPa – prądownica z dyszą fi 12 mm, wsp. K=83

Wydajność hydrantu 52 – 2,5 dm 3 /s inaczej 150 litrów na minutę można uzyskać stosując różne prądownice w zależności od istniejącego ciśnienia dynamicznego w sieci hydrantowej:

Ciśnienie większe/równe 0,2 MPa do 0,4 MPa – prądownica z dyszą fi 13 mm, wsp. K=110

Ciśnienie większe/równe 0,4 MPa do 0,6 MPa – prądownica z dyszą fi 12 mm, wsp. K=83

Ciśnienie większe/równe 0,6 MPa do 0,7 MPa – prądownica z dyszą fi 9 mm, wsp. K=49

• Ciśnienie na zaworze odcinającym hydrantu wewnętrznego powinno zapewniać wydajność określoną w ust. 1 dla danego rodzaju hydrantu wewnętrznego, z uwzględnieniem zastosowanej średnicy dyszy prądownicy, i być nie niższe niż 0,2 MPa.
• Ciśnienie na zaworze 52, położonym najniekorzystniej ze względu na wysokość i opory hydrauliczne, dla wydajności określonej w ust. 1 pkt 3, nie powinno być mniejsze niż 0,2 MPa.
• Maksymalne ciśnienie robocze w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej na zaworze odcinającym nie powinno przekraczać 1,2 MPa, przy czym na zaworze 52 i zaworach odcinających hydrantów 52 nie powinno przekraczać 0,7 MPa.

Niezwykle istotne dla prawidłowego funkcjonowania hydrantów 25 jest postawienie wymogu, aby maksymalne ciśnienie robocze w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej nie przekraczało 1,2 MPa. Do poprawnego zaprojektowania instalacji hydrantowej niezbędna jest także znajomość tzw. stałej K hydrantu. Normową wartość stałej K można znaleźć w normie PN-EN 671-1, a także w kartach katalogowych hydrantów wewnętrznych oraz w wydanych certyfikatach zgodności CNBOP. Zależność natężenia przepływu Q od ciśnienia P przedstawia równanie:

Q=K*(10*P)1/2

gdzie: Q- wyraża się w [dm3/min], P w [MPa].

Znając stałą K hydrantu (najlepiej rzeczywistą podaną w karcie katalogowej) i wymaganą minimalną wydajność hydrantu (1,0 dm3/s w najbardziej niekorzystnym miejscu umieszczenia hydrantu w budynku) możemy obliczyć minimalne ciśnienie zasilania, jakie powinno być zapewnione na zaworze odcinającym. Niektórzy producenci podają na tabliczce znamionowej hydrantu minimalne ciśnienie zasilania warunkujące osiągnięcie wymaganej przepisami wydajności poboru wody z uwzględnieniem średnicy dyszy prądownicy i jeśli są to prawidłowo podane informacje, ułatwiają one poprawne wykonanie projektu i później budowę instalacji. Wydajność poboru wody hydrantu 25, wynosząca co najmniej 1,0 dm3/s oraz współczynnik K hydrantu to jeszcze zbyt mało danych, aby prawidłowo zaprojektować instalację. Konieczne jest jeszcze przeanalizowanie problemu, związanego z siłą reakcji, siłą działającą na prądownicę w kierunku przeciwnym do kierunku strumienia wody. Wielkość tej siły zależy od wydatku wypływającej wody i od ciśnienia w prądownicy. Problem siły reakcji, szczególnie ważny dla hydrantów 52 jest znacznie mniej uciążliwy dla hydrantów 25 – powszechne jest stosowanie prądownic o mniejszych średnicach oraz straty ciśnienia od zaworu odcinającego do prądownicy są większe. Połączenie wymagań dla hydrantu 25, aby przy zapewnieniu minimalnej wydajności 1,0 dm3/s nie przekroczyć siły reakcji 120 N, umożliwia określenie zakresu ciśnień pracy na zaworze odcinającym przy różnych średnicach pyszczka prądownicy (tabela poniżej).

Urządzenia przeciwpożarowe w obiekcie powinny być wykonane zgodnie z projektem uzgodnionym pod względem ochrony przeciwpożarowej przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, a warunkiem dopuszczenia do ich użytkowania jest przeprowadzenie odpowiednich dla danego urządzenia prób i badań, potwierdzających prawidłowość ich działania.

1. Urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym zgodnie z zasadami określonymi w Polskich Normach dotyczących urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, w odnośnej dokumentacji techniczno-ruchowej oraz instrukcjach obsługi.
2. Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne, o których mowa w ust. 2, powinny być przeprowadzane w okresach i w sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.
3. Węże stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych powinny być raz na 5 lat poddawane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze, zgodnie z Polską Normą dotyczącą konserwacji hydrantów wewnętrznych.

Szafki ochronne zaworów nawodnionych pionów stosuje się do zaworów hydrantowych, zwanych dalej „zaworami 52”, umieszczonymi na pionie nawodnionym w budynkach wysokich i wysokościowych, bez wyposażenia w wąż pożarniczy.

Szafki te nie muszą być obligatoryjnie stosowane, jednak służą one do ochrony zaworów hydrantowych przed kradzieżą i z niszczeniem.

Hydranty zbudowane są:

• z zaworu hydrantowego (HW-52 mają zawór 52, a HW-25 zawór 25 lub czasami jeżeli wymaga tego instalacja wodna można zastosować zawór 52 z redukcją 52/25),
• węża hydrantowego (HW-52 mają wąż płaskoskładany 52, a HW-25 wąż półsztywny 25),
• specjalnego zwijadła z osią wodną pracującego pod ciśnieniem wody dla HW-25 (zwijadło musi być zbudowane zgodnie z normą EN 671-1, tj.: dwie pełne tarcze, piasta zwijadła o średnicy min. 200mm – UWAGA na zwijadła zrobione drutu, które nie spełniają normy!)
• zwijadła na wąż 52, bądź kosz na wąż 52 dla HW-52,
• prądownicy hydrantowej (HW-52 mają prądownicę PWh 52, a HW-25 mają prądownicę PWh 25),
• szafy hydrantowej (w niektórych przypadkach szafa nie jest wymagana).

Hydranty występują najczęściej w kolorze czerwonym RAL 3000 lub białym RAL 9010, jednakże przepisy nie ograniczają możliwości pomalowania hydrantu na inny kolor, musi być tylko zachowane określone oznakowanie hydrantu – czerwona naklejka hydrant.

Zwijadło hydrantu musi być zawsze w kolorze czerwonym.

Można – jako część zamienną na wymianę obecnie istniejącego hydrantu, bądź przy uszkodzeniu szafy przy montażu, jednakże na puste szafy nie jest wydawany certyfikat, ani deklaracja zgodności producenta, a na fakturze widnieje zakup – szafy metalowej. Sytuacja taka spowodowana jest przez montaż tak zwanych składaków, tzn. szafa i inne nieautoryzowane wyposażenie, które nie może mieć certyfikatu.

W przeciwpożarową instalację wodociągową powinny być wyposażone wszystkie budynki wysokie i wysokościowe, budynki o powierzchni ponad 200 m2 składające się z więcej niż jednej kondygnacji kwalifikowane do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II i ZL V, budynki kategorii ZL III średniowysokie i niskie o powierzchni większej niż 1000 m2, budynki produkcyjne i magazynowe o powierzchni 200 m2 i obciążeniu ogniowym ponad 500 MJ/m2, garaże wielokondygnacyjne i jednokondygnacyjne na ponad 10 stanowisk postojowych.

Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego jest specjalnym opracowywanym indywidualnie na potrzeby konkretnego obiektu dokumentem, w którym właściciel zarządca lub użytkownik zakładu produkcyjnego, magazynowego, obiektu użyteczności publicznej, obiektu zamieszkania zbiorowego oraz innego mogącego pełnić podobną funkcję lub jego części stanowiącej oddzielną strefę pożarową zobowiązany jest szczegółowo określić obowiązujące w nim zasady ochrony przeciwpożarowej. Opracowanie tego dokumentu najlepiej powierzyć jest doświadczonemu specjaliście i po zatwierdzeniu go przez właściciela (administratora) wprowadzić w życie odpowiednim stosownym zarządzeniem wewnętrznym.

Wytyczne określające, jakie niezbędne elementy zawierać musi instrukcja, zawarte są w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138).

Zgodnie z tym przepisem, w instrukcji powinny zostać określone warunki ochrony przeciwpożarowej, wynikające z przeznaczenia obiektu (warunki te określane są z reguły w dokumentacji budowlanej obiektu), sposobu użytkowania, prowadzonych w nim procesów technologicznych i ich warunków technicznych – w tym zagrożenia wybuchem, sposoby poddawania przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym stosowanych w obiekcie urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, sposoby postępowania na wypadek pożaru i innego zagrożenia, sposoby wykonywania prac niebezpiecznych pod względem pożarowym (jeżeli takie prace są przewidywane), sposoby praktycznego sprawdzania organizacji i warunków ewakuacji ludzi (ćwiczeń ewakuacyjnych) oraz sposoby zaznajamiania użytkowników obiektu z treścią przedmiotowej instrukcji oraz z przepisami przeciwpożarowymi.

Zgodnie z dokonaną w lipcu 2003 r. nowelizacją przepisów znacznie ograniczono obiekty, dla których istnieje obowiązek posiadania Instrukcji Bezpieczeństwa Pożarowego. Obecnie instrukcje wymagane są jedynie w obiektach lub ich strefach stanowiących oddzielną strefę pożarową przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych o kubaturze ponad 1000 m3, inwentarskich o kubaturze ponad 1500 m3 oraz obiektów innych niż budynki (np. place składowe, targowiska, zamknięte tereny rekreacyjne, stadiony, kąpieliska itp.) o powierzchni ponad 1000 m2. Ponadto obowiązkiem posiadania Instrukcji Bezpieczeństwa Pożarowego objęte są wszystkie inne niż wymienione wyżej obiekty, jeżeli występuje w nich strefa lub pomieszczenie zagrożone wybuchem.

Instrukcja Bezpieczeństwa Pożarowego jest poddawana okresowej aktualizacji, co najmniej raz na 2 lata, a także po takich zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które wpływają na zmianę warunków ochrony przeciwpożarowej.

Wszystkie przepisy z tej dziedziny mają charakter jawny i są publikowane w Dziennikach Ustaw RP. Niemniej jednak, z uwagi na ciągłe zmiany w obowiązującym prawie, pierwotne teksty tych przepisów stosunkowo szybko stają się nieaktualne. Dlatego najbardziej miarodajnym źródłem są cyklicznie aktualizowane, specjalistyczne elektroniczne programy prawnicze zawierające jednolite (wraz z bieżącymi zmianami) teksty wszystkich aktów prawnych publikowanych w Dzienniku Ustaw i resortowych Dziennikach Urzędowych. Elektroniczne zbiory i katalogi przepisów mają dodatkową zaletę w postaci aktywnych odnośników pozwalających błyskawicznie wyszukiwać i przechodzić do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie przeglądanego aktu prawnego.

Każdy budynek użyteczności publicznej, budynek produkcyjny, magazynowy, inwentarski oraz plac składowy powinien być wyposażony w gaśnice przenośne, spełniające wymagania Polskich Norm będących odpowiednikami norm europejskich (EN) dotyczących gaśnic lub w gaśnice przewoźne zwane dotąd agregatami gaśniczymi. Zgodnie z § 28 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 121, poz. 1138) liczba gaśnic zależy od kategorii podziału budynku ze względu na jego przeznaczenie oraz powierzchni i obciążenia ogniowego, czyli wartości cieplnej średniej ilości materiałów palnych zgromadzonych na 1 m2 powierzchni. Nowością jest wprowadzona w 2003 r. „jednostka masy środka gaśniczego 2 kg (lub 3 dm3) zawartego w gaśnicach”, która to jednostka zastąpiła używane dotychczas pojęcie „ilości sztuk gaśnic”. Oznacza to, że obecnie podstawą obliczenia nie jest ilość sztuk gaśnic, ale masa (lub objętość) zawartego w nich środka gaśniczego zgromadzonego na chronionej powierzchni, mierzona w wyżej wymienionych jednostkach. Natomiast sama liczba gaśnic uzależniona jest obecnie jedynie od warunków dostępu do nich, przede wszystkim maksymalnej drogi dojścia do sprzętu. Tak więc zgodnie z przepisami omawiana wyżej „jedna jednostka środka gaśniczego” powinna przypadać (z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach szczególnych) na każde 100 m2 powierzchni strefy pożarowej niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym w budynku (lub jego części) zakwalifikowanym do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III i ZL V, w budynku produkcyjnym i magazynowym o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2 oraz w budynkach, w których znajdują się pomieszczenia zagrożone wybuchem. W pozostałych nie wymienionych wyżej budynkach „jedna jednostka” powinna przypaść na każde 300 m2 chronionej strefy.

Gaśnicami, które spełniają wspomniane wyżej wymagania Polskich Norm, są wszystkie posiadające aktualny, wystawiony przez Centrum Naukowo Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej (CNBOP), certyfikat zgodności. Certyfikaty takie przyznawane są obecnie krajowym i importowanym gaśnicom proszkowym o zawartości środka gaśniczego powyżej 2 kg, gaśnicom płynowym (pianowym) oraz śniegowym o masie środka gaśniczego 5 kg. Jako gaśnice nie mogą być traktowane różne podobne urządzenia reklamowane przez producentów, np. jako „idealne do gaszenia sprzętu komputerowego”, nazywane przez nich najczęściej „urządzeniami gaśniczymi”. Posiadanie tych urządzeń nie zwalnia właściciela lub użytkownika obiektu od zakupu właściwej określonej w przepisach gaśnicy. Od kilku lat nie są już dopuszczone do użytku bardzo popularne przed laty gaśnice pianowe GWPY, tzw. zbijakowe, gaśnice halonowe oraz malowane na srebrno małe gaśnice śniegowe o masie środka gaśniczego 1,5 kg. Niebawem podobny los spotka także wszystkie starszego typu uruchamiane pokrętłem, srebrnego koloru gaśnice śniegowe, którym od kilku lat nie może być już przedłużana przez Urząd Dozoru Technicznego wymagana przepisami legalizacja butli.

Z obowiązku wyposażania w gaśnice wyłączone są budynki kwalifikowane do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV, to znaczy budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne.

Przy rozmieszczaniu gaśnic w budynku należy stosować następujące zasady. Gaśnice powinny być rozmieszczane w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, np. przy wejściach do budynków, na korytarzach, klatkach schodowych, przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz itp. Gaśnice należy rozmieszczać w miejscach nienarażających ich na uszkodzenie mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki, miejsca silnie nasłonecznione). W obiektach wielokondygnacyjnych – jeśli pozwalają na to warunki techniczne – gaśnice należy umieszczać w tych samych miejscach na każdej kondygnacji. Miejsce, w którym znajdują się gaśnice (oraz inny sprzęt służący do walki z ogniem), powinno być oznakowane zgodnie z obowiązującą Polską Normą PN-92-N -011256/01 pt. „Znaki bezpieczeństwa ochrony przeciwpożarowej”. Ponadto do sprzętu powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 metra, a odległość dojścia do najbliższej gaśnicy nie powinna być większa niż 30 metrów.

Zgodnie z § 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 109, poz. 719) urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym zgodnie z zasadami określonymi w Polskich Normach dotyczących urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, w odnośnej dokumentacji technicznej oraz instrukcjach obsługi. Przeglądy te powinny być przeprowadzane w okresach i w sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Obowiązkowym przeglądom podlegają zatem (oczywiście gdy występują w obiekcie): gaśnice przenośne i przewoźne, stałe i półstałe instalacje gaśnicze, urządzenia i elementy wchodzące w skład systemów sygnalizacji pożarowej oraz dźwiękowych systemów ostrzegawczych umożliwiających rozgłaszanie sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych dla potrzeb bezpieczeństwa, instalacje i elementy oświetlenia ewakuacyjnego, urządzenia oddymiające lub zapobiegające rozprzestrzenianiu się dymu, drzwi i bramy przeciwpożarowe oraz urządzenia nimi sterujące, oraz hydranty wewnętrzne i związane z nimi elementy instalacji. Ponadto raz na 5 lat węże, stanowiące wyposażenie hydrantów wewnętrznych, powinny być poddane próbie ciśnieniowej na maksymalne ciśnienie robocze. Szczegóły badań określa Polska Norma dotycząca konserwacji hydrantów wewnętrznych.

Mimo że przepisy dopuszczają dokonywanie konserwacji i przeglądów gaśnic raz w roku, praktyka pokazuje, że większość producentów użytkowanych w Polsce gaśnic nakazuje poddawanie ich przeglądom konserwacyjnym raz na sześć miesięcy lub nawet częściej, jeżeli gaśnica trzymana jest w warunkach dużej wilgotności, w atmosferze agresywnych chemicznie par itp. W większości typów gaśnic regułą jest również raz na 5 lat konieczność wymiany znajdującego się w nich środka gaśniczego. Ponadto raz na 5 lat zbiorniki ciśnieniowe gaśnic o objętości większej niż 5 dm3 (w zbiorniki takie wyposażone są np. gaśnice proszkowe o masie środka gaśniczego 6 kg i większym) powinny być poddawane badaniom i legalizacji przez Urząd Dozoru Technicznego. Wyjątkiem są gaśnice śniegowe, w których termin ważności wynosić może nawet 10 lat, a datę ważności ostatniego badania UDT odczytać można z cechy wybitej bezpośrednio na górnej części butli.

Niezależnie od obowiązujących okresowych przeglądów, poddaniu czynnościom konserwacyjnym wymagają też gaśnice wyposażone w manometr, kiedy jego strzałka znajduje się poniżej zaznaczonego na zielono obszaru skali oraz gaśnice, które były w jakikolwiek sposób uruchamiane – nawet „na próbę” lub w które wbito zbijak, uruchomiono dźwignię lub odkręcono umieszczony na zewnątrz zawór wyzwalający gazowy środek napędzający. Konserwacji należy też poddać gaśnice, w których zerwano plomby umieszczone przez producenta lub konserwatora na dźwigni uruchamiającej, na zaworze butli lub na zaworze bezpieczeństwa, gaśnice, które mają ślady uszkodzenia mechanicznego (skrzywiony zawór, rozbity manometr, przecięty lub przedziurawiony wąż, brak pokrętła na zaworze, ogniska korozji itp.) oraz nie posiadają czytelnej kontrolki z terminem ważności badań.

Wprawdzie nie ma przepisów, które stanowiłyby o tym, że osoby wykonujące konserwację gaśnic i innych urządzeń przeciwpożarowych powinny mieć specjalne uprawnienia (wyjątkiem są konserwatorzy przeciwpożarowych czujek izotopowych), w dobrze jednak pojętym interesie właściciela obiektu czynności te powinno powierzać się firmom mającym autoryzację producenta . Właściwa konserwacja, a tym bardziej remont sprzętu, wymaga posiadania specjalistycznego oprzyrządowania, dostępu do oryginalnych, nowych części zamiennych oraz właściwych, służących do napełnienia gaśnic środków chemicznych. Powierzanie zatem konserwacji gaśnic i innych urządzeń przeciwpożarowych przypadkowym firmom lub osobom spowodować może szybką zamianę tych przedmiotów w bezużyteczne atrapy, co automatycznie powoduje naruszenie art. 4 ust. 2 i 3 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (DzU z 2009 r. nr 178, poz. 1380 ze zm.).

WAŻNE

Każdy przegląd, konserwacja, naprawa lub remont sprzętu przeciwpożarowego powinien być potwierdzony odpowiednim, podpisanym czytelnie przez konserwatora protokołem. To samo dotyczy gaśnic i hydrantów przeciwpożarowych, przy czym sama gaśnica lub hydrant powinny otrzymać indywidualną cechę aktualizacji – tzw. kontrolkę (najczęściej jest to nalepka z nazwą firmy, nazwiskiem i podpisem konserwatora oraz datą wykonania i datą ważności przeglądu).

W skład biernej ochrony przeciwpożarowej wchodzą usługi, które nie są sterowane w przypadku zaistnienia warunków pożaru. Bierna ochrona przeciwpożarowa polega na zwiększeniu bezpieczeństwa oraz minimalizacji strat na wypadek powstania pożaru. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego, budynki muszą być podzielone na określonej wielkości strefy pożarowe. Instalacje techniczne, w szczególności rury i wszelkiego rodzaje kable, przechodzą wielokrotnie przez ściany i stropy oddzieleń przeciwpożarowych pomiędzy poszczególnymi strefami pożarowymi.

Przejścia te zwane są przepustami lub grodziami muszą spełniać określone przez przepisy budowlane parametry:

• Nośności ogniowej – R,
• Szczelności ogniowej – E,
• Izolacyjności ogniowej – I.

• w elementach oddzielenia przeciwpożarowego (ścianach i stropach) – zabezpieczenie takie powinno mieć klasę odporności ogniowej EI (E – szczelność ogniowa, I – izolacyjność ogniowa) wymaganą dla tych elementów.
• w ścianach i stropach pomieszczenia zamkniętego, dla których wymagana klasa odporności ogniowej jest nie niższa niż EI 60 lub REI 60, a nie będących elementami oddzielenia przeciwpożarowego – zabezpieczeniem tym objęte są przepusty instalacyjne o średnicy większej niż 0,04 m i powinny mieć klasę odporności ogniowej EI (E – szczelność ogniowa, I – izolacyjność ogniowa) ścian i stropów tego pomieszczenia.
• zwolnione z wymogu zabezpieczenia są przepusty pojedynczych rur instalacji wodnych, kanalizacyjnych i ogrzewczych, wprowadzanych przez ściany i stropy do pomieszczeń higieniczno – sanitarnych.

Gaśnicę należy dobrać w zależności od tych grup pożarów, które mogą zaistnieć na danym budynku, terenie lub obiekcie.

Materiały palne zostały podzielone na pięć grup pożarów:

• Pożary typu A– pożary ciał stałych pochodzenie organicznego, przy spalaniu których obok innych zjawisk powstaje zjawisko żarzenia.
• Pożary typu B– pożary cieczy palnych i substancji stałych topiących się wskutek ciepła wytwarzającego się przy pożarze.
• Pożary typu C– pożary gazów.
• Pożary typu D– pożary metali.
• Pożary typu F– pożary tłuszczów i olejów w urządzeniach kuchennych.

Dobór odpowiedniego sprzętu gaśniczego proszę zostawić wykwalifikowanej firmie od usług przeciwpożarowych.

Potrzeba impregnacji ogniochronnej pojawia się zarówno w budynkach istniejących jak i nowo projektowanych. Związana jest z wymogami dla elementów wykończenia wnętrz i wyposażenia stałego, czyli w praktyce najczęściej okładzinami ścian i sufitów oraz wykładzinami podłogowymi. Należy jednak pamiętać, że wymagania można spełnić nie tylko przez impregnację ogniochronną – można również zastosować materiały wykończeniowe, które posiadają dokumentację potwierdzająca odpowiednią klasę reakcji na ogień.

1. Wymóg impregnacji dla elementów wykończenia wnętrz w budynkach istniejących. Wymóg ten narzuca rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, zgodnie z którym podstawą do stwierdzenia, ze budynek istniejący uznaje się za zagrażający życiu ludzi jest m. in. występowanie w pomieszczeniu strefy pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej:
   1. okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwo zapalnego lub kapiącego pod wpływem ognia, bądź wykładziny podłogowej z materiału łatwo zapalnego,
   2. okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji.
2. Wymóg impregnacji dla elementów wykończenia wnętrz w obiektach powstających. Wymóg ten narzuca rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i to nie tylko dla obiektów powstających, ale także przy przebudowie, rozbudowie, nadbudowie oraz zmianie sposobu użytkowania obiektów istniejących. Poniżej podaje kilka podstawowych wymagań, które muszą zostać spełnione:
   • w strefach pożarowych ZL I, ZL II, ZL III i ZL V stosowanie do wykończenia wnętrz materiałów i wyrobów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące, jest zabronione,
   • na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, stosowanie materiałów i wyrobów budowlanych łatwo zapalnych jest zabronione,
   • w pomieszczeniach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób oraz w pomieszczeniach produkcyjnych, stosowanie łatwo zapalnych przegród, stałych elementów wyposażenia i wystroju wnętrz oraz wykładzin podłogowych jest zabronione,
   • w pomieszczeniach stref pożarowych ZL II, pomieszczeniach magazynowych oraz w pomieszczeniach z podłogami podniesionymi, stosowanie wykładzin podłogowych łatwo zapalnych jest zabronione,
   • okładziny sufitów oraz sufity podwieszone należy wykonywać z materiałów niepalnych lub niezapalnych, nie kapiących i nie odpadających pod wpływem ognia, wymaganie to nie dotyczy mieszkań.

1. Budynek, w którym zanik napięcia w elektroenergetycznej sieci zasilającej może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, poważne zagrożenie środowiska, a także znaczne straty materialne, należy zasilać co najmniej z dwóch niezależnych, samoczynnie załączających się źródeł energii elektrycznej oraz wyposażać w samoczynnie załączające się oświetlenie awaryjne (zapasowe lub ewakuacyjne). W budynku wysokościowym jednym ze źródeł zasilania powinien być zespół prądotwórczy.
2. Awaryjne oświetlenie zapasowe należy stosować w pomieszczeniach, w których po zaniku oświetlenia podstawowego istnieje konieczność kontynuowania czynności w niezmieniony sposób lub ich bezpiecznego zakończenia, przy czym czas działania tego oświetlenia powinien być dostosowany do uwarunkowań wynikających z wykonywanych czynności oraz warunków występujących w pomieszczeniu.
3. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować:
   • w pomieszczeniach:
     • widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych,
     • audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych, przeznaczonych dla ponad 200 osób,
     • wystawowych w muzeach,
     • o powierzchni netto ponad 1.000 m2 w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
     • o powierzchni netto ponad 2.000 m2 w budynkach użyteczności publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych,
   • na drogach ewakuacyjnych:
     • z pomieszczeń wymienionych w pkt 1,
     • oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym,
     • w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o ograniczonej zdolności poruszania się,
     • w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego.

4. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne nie jest wymagane w pomieszczeniach, w których awaryjne oświetlenie zapasowe spełnia warunek określony w ust. 5 dla awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego.
5. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne powinno działać przez co najmniej 2 godziny od zaniku oświetlenia podstawowego.
6. W pomieszczeniu, które jest użytkowane przy wyłączonym oświetleniu podstawowym, należy stosować oświetlenie dodatkowe, zasilane napięciem nie przekraczającym napięcia dotykowego dopuszczalnego długotrwale, służące uwidocznieniu przeszkód wynikających z układu budynku, dróg komunikacji ogólnej lub sposobu jego użytkowania, a także podświetlane znaki wskazujące kierunki ewakuacji.
7. Oświetlenie awaryjne należy wykonywać zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi wymagań w tym zakresie.

Instalacja oświetlenia ewakuacyjnego powinna być poddawana przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, dokumentacji techniczno – ruchowej oraz instrukcjach obsługi, opracowanych przez ich producenta w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Czynności te powinny wykonywać osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.

Obiekty, w których występuje obowiązek ich stosowania.

1. W budynkach:
   • niskim (N), zawierającym strefę pożarową ZL II,
   • średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
   • niskim (N) i średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 MJ/m2 lub pomieszczenie zagrożone wybuchem, należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.
2. W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.
3. W krytym ciągu pieszym (pasażu), do którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w przekrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania techniczno- budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.
4. W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.
5. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.
6. Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.

Można obniżyć wymagania dotyczące:

1. długości dojścia ewakuacyjnego (jest to długość drogi ewakuacyjnej od wyjścia z pomieszczenia na tę drogę do wyjścia do innej strefy pożarowej lub na zewnątrz budynku):
   • za równorzędne wyjściu do innej strefy pożarowej, o którym mowa powyżej, uważa się wyjście do obudowanej klatki schodowej, zamykanej drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej E I 30, wyposażonej w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu,
   • długości dojść ewakuacyjnych, mogą być powiększone m.in. pod warunkiem ochrony drogi ewakuacyjnej samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi uruchamianymi za pomocą systemu wykrywania dymu – o 50%.
2. klasy odporności pożarowej budynku
   Dopuszcza się przyjęcie klasy „E” odporności pożarowej dla jednokondygnacyjnego budynku PM o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 MJ/m2, pod warunkiem zastosowania:
   • wszystkich elementów budynku nierozprzestrzeniających ognia.
   • samoczynnych urządzeń oddymiających w strefach pożarowych o powierzchni przekraczającej 1.000 m2.
3. strefy pożarowej:
   • Dopuszcza się powiększenie o 100 % powierzchni stref pożarowych w budynkach ZL, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, z wyjątkiem stref pożarowych w wielokondygnacyjnych budynkach wysokich (W) i wysokościowych (WW), pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.
   • Dopuszcza się powiększenie o 50% powierzchni stref pożarowych PM, określonych w przepisach techniczno – budowlanych, pod warunkiem ich ochrony samoczynnymi urządzeniami oddymiającymi.
   • W budynku jednokondygnacyjnym lub na ostatniej kondygnacji budynku wielokondygnacyjnego wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garaży, można powiększyć o 100%, jeżeli budynek nie zawiera pomieszczenia zagrożonego wybuchem i jest wykonany z elementów nierozprzestrzeniających ognia oraz zastosowano samoczynne urządzenia oddymiające w budynku jednokondygnacyjnym wielkości stref pożarowych PM, z wyjątkiem garażu, nie ogranicza się, pod warunkiem zastosowania stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych i samoczynnych urządzeń oddymiających.
4. długości przejścia ewakuacyjnego
   Długości przejść ewakuacyjnych mogą być powiększone o 50% pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń oddymiających uruchamianych za pomocą systemu wykrywania dymu.
5. podziału korytarzy w budynkach ZL na długości nie większe niż 50m
   • Korytarze stanowiące drogę ewakuacyjną w strefach pożarowych ZL powinny być podzielone na odcinki nie dłuższe niż 50 m przy zastosowaniu przegród z drzwiami dymoszczelnymi lub innych urządzeń technicznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się dymu.
   • Wymaganie, o którym mowa powyżej, nie dotyczy korytarzy, na których zastosowano rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem.

Systemy oddymiania powinny być poddawane przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach, dokumentacji techniczno – ruchowej oraz instrukcjach obsługi, opracowanych przez ich producenta w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku. Czynności te powinny wykonywać osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.

Cenimy spokój naszych klientów. Dzięki outsourcingowi bhp nie będziecie Państwo musieli się już martwić o stan bhp w swojej firmie. Będziecie mogli Państwo niejako zapomnieć o pilnowaniu wszelkich spraw związanych z tym tematem.

Współpracę z każdą firmą zawsze zaczynamy od audytu zerowego, gdzie oceniamy stan bhp naszych nowych klientów. Sprawdzamy wiele rzeczy w tym m.in. uprawnienia osób, które wcześniej wykonywały pewne zadania służby bhp, poprawność dokumentów, wizytujemy stanowiska pracy itp. Audyt zakończony jest protokołem, gdzie wyznaczamy cele, które chcemy osiągnąć, aby poziom bezpieczeństwa w firmach naszych klientów był coraz lepszy oraz zgodny z aktualnymi przepisami. Doradzamy, które rozwiązanie danego problemu będzie dla naszego klienta najlepsze. Nie ograniczamy się tylko do stwierdzenia co powinno być zrobione. Staramy się doradzać, ale też i działać w imieniu naszych klientów. Przypominamy o pewnych kwestiach, a także reprezentujemy firmę przed organami państwowymi w trudnych sprawach, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Prowadzimy też kampanie antywypadkowe, które mają na celu poprawienie stanu bezpieczeństwa w firmach naszych klientów.

Outsourcing bhp to nie tylko doradztwo. To również wykonywanie 22 zadań służby bhp, w tym m.in. opracowywanie instrukcji bhp oraz ocen ryzyka zawodowego, sporządzenie dokumentacji powypadkowej, okresowe (min. raz w roku) kontrole stanu bhp z protokołem, szkolenia wstępne i okresowe, nadzór nad terminami szkoleń i ich organizacją, doradztwo w interpretacji przepisów bhp i metod ich spełnienia, wypełnianie druków do ZUS i GUS oraz rejestrów i kart czynników szkodliwych, reprezentowanie pracodawcy przed organami kontroli państwowej (PIP, Sanepid, Prokuratura), współpraca z lekarzem medycyny pracy, udział w Komisji BHP, współpraca z laboratoriami badań środowiskowych. Dodatkowo nasi klienci otrzymują comiesięczny newsletter z nowościami branży bhp oraz w ramach kampanii wypadkowej opis faktycznego wypadku z metodami zapobiegania wypadkom.

W dziale X Kodeksu Pracy w Art. 23711 możemy przeczytać , że w każdym zakładzie pracy musi być utworzona służba bhp. W przypadku firmy zatrudniającej do 100 pracowników, w której nie są zatrudnieni kompetentni pracownicy do wykonywania zadań służby bhp, pracodawca może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy. Dla firm zatrudniających powyżej 100 osób mamy ciekawą propozycję outsourcingu zgodnego z przepisami. Dodatkowo jako Ośrodek Szkoleniowy BHP w ramach umowy wykonujemy szkolenia okresowe bhp, czego nie mogą robić pracownicy służby bhp zatrudnieni na etacie. Biorąc pod uwagę wyżej opisane korzyści wg naszych klientów jest to bardzo dobre rozwiązanie, czego dowodem są listy referencyjne.

W przypadku kontroli organów państwowych najlepiej jest skorzystać z naszej usługi – ‘audyt przed kontrolą’. Przed umówioną kontrolą z organami państwowymi nasi specjaliści przeprowadzają audyt mający na celu szybkie dostrzeżenie ewentualnych nieprawidłowości. Audyt zakończony jest protokołem. Na życzenie klienta oczywiście możemy szybko zlikwidować dostrzeżone błędy. Istnieje również możliwość, aby nasi specjaliści reprezentowali firmę podczas kontroli.